Het gevaar achter Facebook

Het gevaar achter Facebook!!

 

Wie ben ik en wie denk jij dat ik ben?

 

Wat de wereld van mij ziet op Facebook zijn de momenten die ik koester.

De momenten die het waard zijn om te delen naast alle ellende in deze wereld.

De momenten waarop ik blij en gelukkig ben want diep in mijn hart ben ik dat ook echt. Het gevaar hier achter, wat me de laatste tijd zorgen baat, is dat dit anderen erg kan verwarren.

 

Dit is totaal mijn eigen verantwoordelijkheid en hier ben ik me ook van bewust. Toch zat het me niet lekker en ben ik diep in mezelf gaan spitten wat ik hiermee moest.

Ja, ik ben ziek en wat doe ik dan op zaterdagmiddag met mijn vrouw in de kroeg? (Waar ik dan graag een bericht over wil delen met vrienden op Facebook).

Kennelijk deel ik het stukje “Achter de schermen niet”. Ook kreeg ik flashbacks van situaties waarin anderen tegen mij zeiden; Ja maar als jij niet aangeeft hoe je je voelt dan weet ik niet hoe ik je kan helpen of waar ik aan toe ben.

 

“Wat ik dus niet deel” op zaterdagmiddag, is dat mijn vrouw me mee naar buiten moet slepen omdat ik anders bijna niet buiten kom. De rest van de week staat mijn stand op “overleven” met de gordijnen dicht. Zoek ik iedere dag opnieuw naar de kracht om in combinatie met deze pijnen en belemmeringen, een goede moeder te zijn, een huishouden te regelen, mijn bedrijfje te runnen en daarnaast ook een vriendin, zus en partner te zijn.

 

Maar Karima lag toch in het ziekenhuis? Hoe kan ze dan een week later op een Metal concert zijn?

 

Ergens een hele logische gedachte maar de mooie momenten die ik op Facebook heb gedeeld van het concert zijn niet te vergelijken met de situatie achter de schermen. Het feit dat ik wist dat dit voorlopig mijn laatste concert was, omdat het letsel en kwaliteit van leven in de weken na zo’n concert niet meer realistisch was. Dat ik dagen van te voren huilend in bed lag omdat ik bang was dat ik niet zou kunnen gaan. Dat mijn vrouw me bijna letterlijk heeft gedragen en ondersteund omdat ik niet zelf kon staan. En het ergste nog van alles; Ik het niet tot het einde heb volgehouden.

 

Moet ik dit er dan bij zetten? Misschien onder het berichtje hoe “geweldig het concert was”; Maar ow wat heb ik een pijn, heb er een week lang wakker van gelegen. Dit is het echt niet meer waard hoor. Hartstikke leuk maar dit is niet meer te doen?? Kan bijna niet meer op mijn benen staan maar Epica komt zo dus probeer het wel vol te houden!! Voor mij klinkt dit zelfs bijna ondankbaar. Zo dankbaar voel ik me als ik daar (op wat voor manier dan ook) sta.

 

Nee, dat kan ik dus niet en wil ik ook niet. Ik wil geen medelijden voor hoe zwaar het allemaal is. Dat iedereen me vervolgens gaat appen omdat ze zich zorgen maken. Dat is niet de emotie die ik nodig heb om krachtig te blijven. Misschien ben ik te sterk maar mijn Positiviteit heeft me wel door mijn gehele ziekteproces heen gesleept. Juist af en toe van de bank af komen en jezelf een uitje gunnen. Dat is de betekenis van mijn bestaan. Elke dag opnieuw de kracht vinden om de waarde in het leven te blijven zien en er vervolgens alles aan doen om dit zelf te kunnen ervaren. Positieve feedback krijgen op berichtjes en vanuit mijn veilige omgeving toch een verbinding voelen met de buitenwereld.

 

Het onbegrip wat ik de laatste 2 jaar heb gevoeld is dan ook heel pijnlijk geweest.

 

Accepteren dat ik ziek was leek al een onmogelijke taak. Mezelf en mijn dochter op de eerste plaats zetten en “nee” leren zeggen voelde als onnatuurlijk. Maar het onbegrip dat vervolgens plaats vond als ik een keer een verjaardag of afspraak afbelde was nog pijnlijker dan alles bij elkaar. Het gevoel ineens zo eenzaam te zijn, verstoten van de buitenwereld.

Ik bedoel, het was geen feest als Karima niet was geweest. Dit weet ik ook en neem ik niemand kwalijk.

Maar ik hou van het leven….ik hou van mijn werk, ik hou van muziek en elke kracht die ik over heb verdeel ik vervolgens zo goed mogelijk.

 

Het is mijn keuze geweest en nog steeds, om het positieve te blijven delen. Dat is wie ik ben en altijd zie ik een lichtpuntje in het donker. Natuurlijk heb ik slechte dagen en ben ik verdrietig. Dan voelt het oneerlijk en denk ik aan alle mensen die een zooitje van hun leven maken, die wel gezond mogen zijn. Een puur, liefdevol persoon die intens van het leven geniet is ziek.

 

Dit uit ik alleen bij mijn partner en dat vind ik genoeg. Dat lucht op maar verder wil ik er niet steeds opnieuw mee geconfronteerd worden of over praten. Daar word ik namelijk niet blij van. Daarnaast ben ik me er ook van bewust dat ik ben wie ik ben, juist omdat ik deze ziekte heb. Deze ziekte heeft me in contact gebracht met mijn echte zelf en mijn eigen individualiteit.

 

Misschien ben ik zelfs dankbaar voor mijn ziekte…anders had ik nooit de moeder en partner kunnen zijn die ik nu ben. Dan had ik nooit geleerd om grenzen te stellen en voor mezelf te kiezen. Nooit mijn passie voor mijn werk kunnen delen met omgeving en de wereld. Misschien voor sommige een harde manier maar ik word beter en daar geloof ik heilig in.

 

Het beeld wat me op de been houd blijft het feit dat ik een winnaar ben.

Ik heb gewonnen van 2 miljoen zaadcellen….dan moet elke dag van mijn bestaan toch wel echt Bijzonder zijn.